Intensywny rozwój przemysłowy powoduje wzrost zatrucia środowiska metalami ciężkimi. Sporo metali ciężkich znajduje się w glebie, ich źródłem są głównie: skała macierzysta, emisje przemysłowe, komunikacyjne, gospodarka komunalna oraz rolnictwo. Działalność człowieka stanowi znaczny czynnik zanieczyszczania gleb metalami ciężkimi, związana szczególnie z: górnictwem, przemysłem chemicznym, metalurgicznym, składowaniem odpadów, nawozami mineralnymi (głównie fosforowe), odkwaszaniem gleb, stosowaniem środków ochrony roślin, także ze spływami powierzchniowymi z dróg o dużym natężeniu ruchu. Do organizmów ludzkich i zwierzęcych większość metali ciężkich dostaje się drogą pokarmową. Najłatwiejszą formą absorpcji metali ciężkich jest ich wdychanie, które umożliwia szybkie rozprowadzanie ich po układzie krążenia. Do wchłonięcia dochodzi nawet przez skórę, poprzez mieszki włosowe, gruczoły łojowe i potowe. Metale ciężkie mają zdolność kumulacji w organizmie, czego efekty można odczuwać nawet po wielu latach. Skutkami obserwowanymi w organizmie są zmiany w syntezie białka i zaburzenia w wytwarzaniu ATP (mitochondria), czego następstwami są zmiany chorobowe, włącznie z nowotworowymi. Do najgroźniejszych metali ciężkich zaliczamy: ołów, rtęć, kadm, aluminium. Częsta ich kumulacja jest obserwowana w organach detoksykujących (wątrobie i nerkach), jak również w kościach, mięśniach i mózgu. Metale ciężkie oprócz stanów przewlekłych mogą wywoływać natychmiastowe, ostre zatrucia. Metale ciężkie nie podlegają degradacji biologicznej.
Czytaj więcej...